Złoty OTIS jedzie do Kamerunu

Tegoroczna Międzynarodowa Nagroda Zaufania „Złoty OTIS” zostanie przyznana osobom i organizacjom działającym na rzecz najbardziej potrzebujących mieszkańców Kamerunu. Zapewne wiele osób nie wie nawet, gdzie leży ten kraj i jakie są jego największe bolączki.

Kamerun to 53. co do wielkości państwo świata, położone w Afryce Środkowej, u wybrzeży Zatoki Gwinejskiej. Nazwa kraju pochodzi od portugalskiej nazwy rzeki Wouri – Rio de Camaroes, czyli Rzeka Krewetek. Ze względu na ogromną różnorodność krajobrazów i wspaniałą przyrodę Kamerun nazywany jest „Afryką w miniaturze”. W tym jednym państwie zaznaczają się aż cztery strefy geograficzne: nizinne, wilgotne wybrzeże nadmorskie, porośnięty lasem równikowym płaskowyż, łańcuch górski zwany Pasem Kameruńskim oraz Wyżyna Adamawa – typowy krajobraz afrykańskiej sawanny. Stolicą państwa jest Jaunde – duże i stosunkowo nowoczesne miasto, w którym mieszka 1,4 mln osób. Kamerun jest krajem demokratycznym; głową państwa jest prezydent, a władzę wykonawczą sprawuje rząd.

Mieszkańcy
Pod względem liczby ludności Kamerun jest 58. państwem na świecie. Liczba ludności przekroczyła już 12 mln i ciągle wzrasta. Trudno określić, iloma językami posługują się Kameruńczycy – w tym kraju mówi się w ponad 250 różnych narzeczach! Można porozumieć się także po angielsku i francusku.

Większość mieszkańców Kamerunu to chrześcijanie, przeważnie katolicy; mieszkają tu także muzułmanie oraz animiści, którzy wyznają religie swych przodków. Mieszkańcami Kamerunu są ludy Bantu, Hausa oraz Fulbe, a także Arabowie i Europejczycy (głównie Francuzi). Kraj gości również licznych uchodźców z Czadu, Nigerii, Republiki Środkowoafrykańskiej oraz Gwinei Równikowej. W 2007 roku liczbę uchodźców szacowano na około 97 tysięcy – dla porównania, mniej więcej tyle osób mieszka w Słupsku.

Warunki życia
Większość mieszkańców Kamerunu mieszka na żyznym, gorącym i wilgotnym wybrzeżu kraju, a także w miastach. Najtrudniejsze warunki życia panują w górach oraz na sawannie. Jest tam gorąco i sucho, a pora deszczowa trwa na tyle krótko, że obszar ten uważa się za jałowy. Sprzyjające rolnictwu warunki panują na Płaskowyżu Zachodnim, gdzie żyzne wulkaniczne gleby umożliwiają uprawę ziemi. Jednak ziemia wokół wulkanów tylko śpi i nigdy nie wiadomo, kiedy się przebudzi – tak jak w 1986 roku, kiedy z jeziora kraterowego Nyos zaczął wydobywać się dwutlenek węgla, powodując śmierć około 2 tysięcy osób.

Bolączki
Dużym problemem Kamerunu jest bieda, zwłaszcza w obszarach wiejskich na północy kraju. Mieszkańcy wiosek coraz liczniej wyruszają w poszukiwaniu lepszego życia do miast, gdzie rosną dzielnice nędzy. Szerzy się w nich przestępczość, narkomania oraz prostytucja.

Poważnym problemem jest także niski poziom opieki zdrowotnej. W Kamerunie występują liczne poważne choroby tropikalne, takie jak malaria, śpiączka, leiszmanioza i gorączka denga. Niedofinansowana służba zdrowia nie radzi sobie z tak trudną sytuacją, chorzy szukają więc pomocy u plemiennych znachorów. Około 6 proc. ludności zarażonych jest wirusem HIV.

Rodzina
Tradycyjna kameruńska rodzina jest duża – wielu mężczyzn (zwłaszcza wyznawców islamu i animizmu) ma po kilka żon i kilkanaścioro dzieci. Organizacje pozarządowe notują liczne przykłady łamania praw kobiet w Kamerunie.

Na północy mężczyźni zajmują się przeważnie wypasaniem bydła, natomiast kobiety – gospodarstwem domowym. Na południu kobiety pracują w polu, podczas gdy zadaniem mężczyzn jest zapewnienie rodzinie mięsa.

Większość dzieci ma dostęp do bezpłatnych szkół podstawowych prowadzonych przez państwo lub instytucje religijne. Niestety wiele dzieci zamiast uczyć się – pracuje.