Jaki lek przeciwbiegunkowy wybrać?

Biegunka to zagadnienie na tyle powszechne, że pewnie i Ciebie problem ten spotkał już nie raz. Tym bardziej warto wiedzieć jaki lek przeciwbiegunkowy wybrać, gdy dolegliwość ta dopadnie Cię po raz kolejny. Zanim przyjrzymy się bliżej trzem często stosowanym w tej sytuacji preparatom, zerknijmy jak funkcjonuje przewód pokarmowy w stanie zdrowia, a jakie zmiany następują w nim podczas biegunki.

BIEGUNKA – JAK DO NIEJ DOCHODZI KROK PO KROKU

Jak działa Twój przewód pokarmowy, gdy wszystko jest w porządku?
Najprawdopodobniej z lekcji biologii pamiętasz, że przewód pokarmowy jest długi, a jego budowa nieco skomplikowana, jak na rysunku.

Spójrz teraz na przewód pokarmowy w łatwiejszy sposób. Wyobraź go sobie jako prostą rurę, która przebiega przez ciało i rozpoczyna się jamą ustną, a kończy odbytem. Poszczególne odcinki rury różnią się oczywiście od siebie – średnicą, wyglądem. Zasadnicza budowa ich ściany jest jednak taka sama i w uproszczeniu składa się z następujących warstw: wewnętrznej zwanej błoną śluzową, środkowej warstwy mięśniowej i warstwy zewnętrznej spajającej całość dookoła.

Błona śluzowa odpowiedzialna jest generalnie za wydzielanie enzymów trawiennych, wchłanianie wody i strawionych substancji do naczyń krwionośnych oraz ochronę reszty warstw przed treścią znajdującą się wewnątrz jelit. Warstwa mięśniowa odpowiada za ruchy przewodu pokarmowego, czyli jego perystaltykę, dzięki której treść pokarmowa przesuwana jest w stronę końca rury. Warstwa zewnętrzna spaja rurę od zewnątrz.

Rola przewodu pokarmowego

Przez jamę ustną wprowadzasz do przewodu pokarmowego różne pokarmy, które przechodzą kolejno przez gardło, przełyk, żołądek, jelito cienkie i jelito grube. Po drodze ulegają stopniowemu przekształceniu (strawieniu) do prostych substancji, wchłanianych do wnętrza organizmu i wykorzystywanych jako źródło energii i składniki budulcowe. To, co nie zostało strawione i wchłonięte zostaje usunięte w postaci stolca.

Przez Twój zdrowy przewód pokarmowy przechodzi w ciągu doby około 10 litrów płynów. Z czego około 8,5 litra jest wchłaniane w jelicie cienkim, do jelita grubego dociera zaledwie 1,5 litra, a z kałem jest usuwane 100 – 200 mililitrów płynów.

Prawidłowy mechanizm formowania stolca opiera się na dwóch zasadniczych funkcjach jelit – jednej związanej z wchłanianiem płynów ze światła jelit oraz drugiej, odwrotnej związanej z wydzielaniem płynów do światła jelit.

Kiedy dochodzi do biegunki?

Możesz powiedzieć, że masz biegunkę, gdy konsystencja Twojego stolca staje się bardziej wodnista, a częstość wizyt w toalecie wzrasta do co najmniej 3 w ciągu doby.

O biegunce mówi się także, gdy choćby w jednym stolcu pojawi się krew bądź śluz.

Biegunki można podzielić na różne typy biorąc pod uwagę czas trwania, przyczynę, czy mechanizm powstawania. W tym opracowaniu omówimy te, które mogą Cię spotkać najczęściej, czyli biegunki ostre, rozwijające się szybko i trwające do 10 dni.

Ich przyczyną są zwykle infekcje rozwijające się w przewodzie pokarmowym, powodowane głównie przez wirusy lub bakterie. Jedne jak i drugie mogą doprowadzać do biegunki na dwa sposoby: poprzez uszkodzenie komórek błony śluzowej i zmniejszenie wchłaniania płynów ze światła jelit. I/lub poprzez produkcję toksyn, które wpływają na zwiększenie wydzielania płynów do światła jelit.

W efekcie tych zmian do Twojego jelita grubego trafia znacznie większa niż normalnie ilość wody, której nie jest ono w stanie już wchłonąć. Stolec staje się wodnisty, a Ty musisz udać się szybko do toalety.

Jak postępować w przypadku biegunki?

Największym problemem w przypadku biegunki jest utrata wody i elektrolitów, która u małych dzieci i osób starszych może zagraża
nawet życiu. W związku z tym podstawą leczenia biegunki jest podawanie doustnych płynów nawadniających (DPN).

Biegunka jest zwykle dolegliwością samoograniczającą się, czyli innymi słowy trochę się pomęczysz i w końcu powinna przejść sama. Podawanie DPN zapobiega odwodnieniu, jednak nie skraca biegunki i nie łagodzi jej uciążliwych objawów. Zaczynasz więc szukać dodatkowej pomocy – jakiegoś leku przeciwbiegunkowego. Wybór jest szeroki i warto dokonać go świadomie, wiedząc jakiego efektu możesz się spodziewać, biorąc pod uwagę zarówno skuteczność, jak i potencjalne działania niepożądane.

Jaki lek przeciwbiegunkowy wybrać?

Ostra biegunka infekcyjna jest w większości zachorowań chorobą samoograniczającą się (nawet nie leczona samoistnie ustępuje) i nie wymaga pójścia do lekarza. Jest to konieczne jedynie w przypadku dzieci do 2 r. ż. Najistotniejsze w leczeniu ostrej biegunki infekcyjnej jest nawodnienie pacjenta, ponieważ chory traci płyny – wodę i elektrolity. Należy je uzupełniać pijąc niegazowaną wodę mineralną.

W aptece dostępne są też specjalne preparaty w saszetkach zawierające chlorek potasu i sodu, glukozę, wyciągi z rumianku, które uzupełniają elektrolity i mają kluczowe znaczenie w utrzymaniu naszej kondycji w okresie biegunki. Jednym ze środków stosowanych w biegunce jest węgiel leczniczy. Podajemy go, gdy podejrzewamy zatrucie jakąś toksyną. Nie skraca biegunki, ale absorbuje niepożądane dla organizmu substancje, które ją wywołały.

Preparaty loperamidu hamują perystaltykę jelit, więc skutecznie zatrzymują biegunkę, są szczególnie przydatne, kiedy jesteśmy w pracy lub podróży. Trzeba jednak pamiętać, że biegunka jest objawem obronnym naszego organizmu. Poprzez wydalanie stolca przewód pokarmowy usuwa toksyny, bakterie i wirusy, i nie powinniśmy tego procesu zakłócać.

Co oferują trzy najczęściej stosowane w leczeniu biegunki preparaty zawierające loperamid, węgiel aktywny i diosmektyt (Smecta)?

Preparaty zawierające loperamid

W mądrych publikacjach na temat tych leków możesz przeczytać, że loperamid jest syntetycznym opioidem hamującym motorykę (perystaltykę) przewodu pokarmowego. Tłumacząc to na język mniej specjalistyczny, przeciwbiegunkowe działanie preparatów zawierających loperamid wynika głównie z hamowania ruchów jelit. Dzięki temu treść pokarmowa przechodzi wolniej przez jelita, umożliwiając wchłanianie większej ilości wody. Silne i długotrwałe zahamowanie perystaltyki jelit po podaniu leku zawierającego loperamid przekłada się na jego skuteczność w leczeniu biegunki – możesz spodziewać się mniejszej liczby wypróżnień.

Jak wygląda druga strona medalu, czyli możliwość wystąpienia działań niepożądanych?

Omówiony sposób działania preparatów zawierających loperamid może generować także pewne problemy dla Twojego przewodu pokarmowego – od błahych takich jak wzdęcia, czy zaparcia, do poważniejszych, a nawet zagrażających życiu – opisywane były przypadki niedrożności jelit, czy toksycznego rozszerzenia okrężnicy (jeden z odcinków jelita grubego).

Działanie tych preparatów stoi też w pewnej sprzeczności z samoograniczającym charakterem schorzenia jakim jest biegunka, ponieważ działają one wyłącznie objawowo hamując naturalny, obronny odruch organizmu. Dzięki biegunce organizm oczyszcza przewód pokarmowy, a tym samym eliminuje czynniki ją powodujące – wirusy, bakterie oraz produkowane przez nie toksyny. To, że po przyjęciu takiego leku nie biegasz tak często do toalety, nie musi oznaczać, że problem został od ręki rozwiązany. Jego przyczyna może nadal tkwi w Twoim, w pewnym sensie „zakorkowanym” przewodzie pokarmowym.

Jest jeszcze jeden aspekt, na który warto zwrócić uwagę – ze względu na swoją budowę preparaty zawierające loperamid mogą wpływać na ośrodkowy układ nerwowy. Zasadniczo w dawkach leczniczych nie powinien powodować działań niepożądanych ze strony tego układu, a opisywane w trakcie leczenia biegunki zmęczenie, zawroty głowy i senność mogą być związane z samą chorobą jak i przyjmowaniem leku.

Jednak ze względu na możliwość stosowania takich preparatów już od 6 roku życia, należy podkreślić, że dzieci są bardziej wrażliwe niż dorośli na działanie tego leku na ośrodkowy układ nerwowy. A oprócz wspomnianych wyżej zmęczenia, zawrotów głowy i senności, w przypadku przedawkowania opisywano zwiększone napięcie mięśniowe, splątanie (dezorientację), zaburzenia koordynacji nerwowo-mięśniowej, zwężenie źrenic, hamowanie ośrodka oddechowego i bezdech.

Węgiel aktywny

Z pewnością znany Ci węgiel aktywny jest substancją o działaniu przeciwbiegunkowym i zapierającym zaliczaną do grupy substancji o właściwościach adsorpcyjnych. Oznacza to, że dzięki dużej powierzchni wchłaniającej wiąże on gazy jelitowe, bakterie, toksyny, a także różne substancje chemiczne np. niektóre leki.

Patrząc na mechanizm działania tej substancji można powiedzieć, że dzięki wiązaniu i eliminacji bakterii i ich toksyn, węgiel aktywny wykazuje w pewnym sensie działanie przyczynowe. Czytając wpisy na forach odnoszę wrażenie, że węgiel aktywny ma swoich zagorzałych wyznawców i przeciwników. Według jednych jest skuteczny, według drugich działa słabo bądź w ogóle. Może różnica zdań wynika ze sposobu dawkowania?

Zwróć uwagę, że zgodnie z ulotką, zalecanym dawkowaniem węgla aktywnego w leczeniu biegunki jest podanie go w jednorazowej dawce około 4,0 g – zależnie od producenta zalecane 10 do 13 tabletek lub 15 do 30 kapsułek. Najlepiej w postaci przygotowanej wodnej papki lub zawiesiny. W razie potrzeby dawkę można powtarzać co kilka godzin. Robi się tego naprawdę sporo.

U dzieci poniżej 12 roku życia węgiel aktywny nie powinien być stosowany a opisane w ulotce dawkowanie węgla aktywnego dotyczy wyłącznie zatrucia lekami i innymi substancjami chemicznymi.

Co z działaniami niepożądanymi, które mogą wystąpić w czasie przyjmowania węgla aktywnego?

Najczęściej opisywanymi działaniami niepożądanymi występującymi w czasie stosowania węgla aktywnego są wymioty (zwłaszcza u dzieci), zaparcia i barwienie kału na czarno – preparat ten nie wchłania się z przewodu pokarmowego.

Oprócz tych błahych objawów niepożądanych w trakcie stosowania węgla aktywnego opisywane były także działania poważniejsze jak niedrożność jelit, odwodnienie i zaburzenia elektrolitowe, a także zarostowe zapalenie oskrzeli rozwijające się w efekcie zachłyśnięcia treścią pokarmową w trakcie wymiotów po podaniu węgla aktywnego. W przypadku konieczności podania innych leków doustnie, należy je zastosować co najmniej 2 godziny przed lub po przyjęciu węgla aktywnego.

Diosmektyt (Smecta)

Czas na znany i stosowany od wielu lat diosmectyt. Pomimo sporej popularności tego leku mało kto wie jak on faktycznie działa. Diosmektyt jest naturalnym glinokrzemianem o budowie warstwowej, wskazanym do leczenia biegunki ostrej i przewlekłej niezależnie od jej przyczyny, zarówno u dzieci, jak i u dorosłych.

Po przyjęciu drogą doustną, lek ten nie jest wchłaniany w przewodzie pokarmowym i działa w jego świetle. Następnie w postaci niezmienionej usuwany jest z przewodu pokarmowego po około 16 godzinach od podania. Zwróć uwagę, że diosmektyt posiada kilka właściwości, które są korzystne w leczeniu biegunki.

Po pierwsze dzięki warstwowej budowie wykazuje, podobnie jak węgiel aktywny, silne właściwości adsorpcyjne umożliwiające wiązanie, a następnie usuwanie ze światła jelita wirusów, bakterii oraz wytwarzanych przez nie toksyn.

Po drugie dzięki strukturze warstwowej oraz dużej lepkości, diosmektyt powleka błonę śluzową przewodu pokarmowego, wzmacniając ją i chroniąc przed działaniem wirusów, bakterii i wytwarzanych przez nie toksyn oraz innych czynników wywołujących biegunkę.

Po trzecie, najprawdopodobniej dzięki ochronnemu działaniu na błonę śluzową jelit, lek ten zmienia przepływ płynów i elektrolitów przez ścianę jelit na korzyść wchłaniania.

I po czwarte wykazuje działanie przeciwzapalne dzięki zmniejszeniu produkcji czynników zapalnych, chroniąc w ten sposób dodatkowo ścianę jelit przed ich działaniem.

Diosmektyt – czy mogą brać dzieci?

Wielokierunkowe działanie przeciwbiegunkowe diosmektytu przekłada się na skrócenie biegunki o jedną dobę, porównywalnie jak w przypadku preparatów zawierających loperamid. Diosmektyt stosowany jest w postaci roztworu wodnego; może być także wymieszany z półpłynnymi pokarmami. U dzieci podaje się w zależności od wieku od 1 do 3 saszetek na dobę. U dorosłych 3 saszetki na dobę, przy czym na początku leczenia, w przypadku cięższej biegunki, można podwoić dawkę dobową.

Jak wyglądają potencjalne działania niepożądane przy stosowaniu diosmektytu?
Najprawdopodobniej dzięki temu, że lek nie jest wchłaniany ze światła jelit, a szybkość przepływu treści jelitowej pozostaje niezmieniona, ryzyko wystąpienia działań niepożądanych jest bardzo małe. Z trzech porównywanych preparatów, w ulotce diosmektytu znajdziesz najmniej działań niepożądanych – jedynym wymienionym jest zaparcie, przy czym leczenie można kontynuować po zmniejszeniu dawki leku.

CO MÓWIĄ SPECJALIŚCI NA TEMAT STOSOWANIA KONKRETNYCH LEKÓW?

Czytając wytyczne leczenia ostrej biegunki można odnieść wrażenie, że nastąpiła pewnego rodzaju ewolucja. O ile starsze opracowania zalecały podejście minimalistyczne – „podstawą terapii biegunki jest nawadnianie i jest ono w zupełności wystarczające”. O tyle w nowszych wytycznych coraz wyraźniejszy jest następujący trend – podstawą terapii biegunki jest nawadnianie doustne, wsparte zastosowaniem wybranych leków przeciwbiegunkowych, o dowiedzionym w solidnych badaniach klinicznych działaniu i bezpieczeństwie.

By umożliwić Ci jak najbardziej obiektywny wybór leku przeciwbiegunkowego załączam poniżej krótkie zestawienie zaleceń dotyczących trzech porównywanych preparatów zawierających:

1. Loperamid

Nie należy stosować tego preparatu w leczeniu ostrej biegunki u dzieci ze względu na ryzyko potencjalnie groźnych działań niepożądanych. (W Polsce preparaty zawierające loperamid dopuszczone są do stosowania u dzieci od 6 roku życia. Pytanie, czy postawienie granicy pomiędzy dziećmi, a dorosłymi w tym miejscu nie jest jednak za wczesne?)

Obecny w zaleceniach leczenia ostrej biegunki u dorosłych, jako terapia wspomagająca standardowe nawadnianie. Należy zwrócić uwagę na ograniczenia związane z biegunką, której towarzyszy gorączka, obecność krwi w stolcu, podejrzewana biegunka bakteryjna oraz zapalna.

2. Węgiel aktywny

Ze względu na brak jednoznacznych dowodów klinicznych aktualne wytyczne medyczne nie zalecają stosowania węgla aktywnego zarówno u dzieci jak i u dorosłych.

3. Diosmektyt (Smecta)

Lek ten obecny jest w zaleceniach europejskich specjalistów do leczenia ostrej biegunki, jako terapia wspomagająca standardowe nawadnianie.

Preparaty zawierające nifuroksazyd – zaskakująca polska specyfika leczenia ostrej biegunki. Na zakończenie dosłownie kilka słów o preparatach zawierających nifuroksazyd, głównie ze względu na jego dużą i w sumie nieuzasadnioną medycznie „popularność” w Polsce.

W opisie tych leków możesz przeczytać, że nifuroksazyd to substancja o działaniu przeciwbakteryjnym, która po podaniu doustnym nie wchłania się z przewodu pokarmowego i jest aktywna wobec większości bakterii wywołujących biegunkę. Wszystko wygląda w porządku, z wyjątkiem tego, iż leki zawierające nifuroksazyd nie działają na wirusy, a to właśnie wirusy są przyczyną większości ostrych biegunek o charakterze infekcyjnym.

Biegunka wywoływana przez bakterie

Stosowanie tego preparatu wydaje się więc być uzasadnione wyłącznie w leczeniu biegunek powodowanych przez bakterie. Tu czeka jednak kolejna niespodzianka – wytyczne leczenia mówią jasno – nawet jeśli biegunka ostra jest wywoływana przez bakterie, lek przeciwbakteryjny powinien być stosowany w wyjątkowych sytuacjach, wymagających konsultacji lekarskiej; wśród zalecanych substancji przeciwbakteryjnych nie ma nifuroksazydu.

Czasem jedynym uzasadnieniem stosowania niektórych leków są nasze przyzwyczajania sprzed lat, czasem reklama w telewizji. Mam nadzieję, że to opracowanie pomoże Ci w bardziej świadomym wyborze leków, gdy dopadnie Cię biegunka.

Pamiętaj, że podstawą jest podawanie doustnych płynów nawadniających, a terapię tę można wspomagać wybranymi preparatami przeciwbiegunkowymi o uzasadnionym medycznie zastosowaniu.

Smecta (diosmektyt) a leki zawierające loperamid

Przy porównywalnej skuteczności przeciwbiegunkowej Smecty i preparatów zawierających loperamid, tym co różni oba leki najbardziej jest mechanizm ich działania oraz powiązane z nim bezpieczeństwo stosowania.

Smecta należy do leków przeciwbiegunkowych o działaniu adsorpcyjnym. Co to oznacza? Substancją aktywną Smecty jest naturalny glinokrzemian o budowie warstwowej, który po przyjęciu nie wchłania się z przewodu pokarmowego i działa w jego świetle, po czym usuwany jest z kałem. Budowa warstwowa Smecty umożliwia wiązanie i elimanację ze światła jelita wirusów, bakterii oraz wytwarzanych przez nie toksyn.

Ponadto dzięki dużej lepkości Smecta powleka od wewnątrz ścianę przewodu pokarmowego, wzmacniając ją i chroniąc przed negatywnym wpływem wirusów, bakterii oraz wytwarzanych przez nie toksyn. Smecta zmienia także przepływ płynów i elektrolitów przez ścianę jelit na korzyść wchłaniania. Wykazuje także działanie przeciwzapalne. Oprócz pozytywnego wpływu na sam objaw, jakim jest biegunka, Smecta działa więc także na przyczynę problemu.

Preparaty zawierające loperamid

Preparaty zawierające loperamid należą do leków przeciwbiegunkowych hamujących perystaltykę przewodu pokarmowego i działają tylko na objawy. Co to oznacza? Leki te hamując ruchy jelit, zmniejszają jedynie objawy biegunki nie eliminując przyczyn. W przypadku biegunek wywołanych przez wirusy lub bakterie zatrzymanie objawu nie musi oznaczać końca problemu – przyczyna biegunki może nadal tkwić w „zakorkowanym” w pewnym sensie przewodzie pokarmowym.

Mechanizm działania preparatów zawierających loperamid przekłada się na potencjalne objawy uboczne ze strony przewodu pokarmowego – od błahych takich jak wzdęcia, czy zaparcia, do poważniejszych, a nawet zagrażających życiu – opisywane były przypadki niedrożności jelit, czy toksycznego rozszerzenia okrężnicy (jeden z odcinków jelita grubego).

Trzeba pamiętać, że loperamid jest substancją o budowie opioidowej, która wchłania się z przewodu pokarmowego i może wywoływać działania ogólnoustrojowe. W trakcie leczenia opisywane były zmęczenie, zawroty głowy i senność, które mogą wynikać z jego wpływu na układ nerwowy.

Działanie u dzieci

Należy podkreślić, że dzieci są bardziej wrażliwe niż dorośli na działanie tej substancji na ośrodkowy układ nerwowy. Oprócz wspomnianych wyżej zmęczenia, zawrotów głowy i senności, w przypadku przedawkowania opisywano zwiększone napięcie mięśniowe, splątanie (dezorientację), zaburzenia koordynacji nerwowo-mięśniowej, zwężenie źrenic, hamowanie ośrodka oddechowego i bezdech.

W przypadku leku Smecta jedynym wymienionym w ulotce działaniem niepożądanym jest zaparcie, przy czym terapię można kontynuować po zmniejszeniu dawki leku.

Tak więc Smecta stanowi uzasadnioną alternatywę dla preparatów zawierających loperamid w leczeniu biegunki ze względu na porównywalną skuteczność, korzystniejszy profil bezpieczeństwa i możliwość stosowania praktycznie bez ograniczeń wiekowych. Oczywiście podawana zawsze jako uzupełnienie terapii preparatami nawadniającymi.

Smecta (diosmektyt) a węgiel aktywny

Smecta i węgiel aktywny należą do leków przeciwbiegunkowych o działaniu adsorpcyjnym. Co to oznacza? Po przyjęciu tych leków drogą doustną nie wchłaniają się one z przewodu pokarmowego, lecz działają w jego świetle, a następnie są usuwane razem z kałem.

Substancje czynne tych preparatów mają specyficzną budowę. Smecta warstwową, a węgiel aktywny porowatą, umożliwiającą wiązanie, a następnie elimanację ze światła jelita wirusów, bakterii oraz wytwarzanych przez nie toksyn. Na tym podobieństwa pomiędzy Smectą a węglem aktywnym się jednak kończą. W przypadku węgla aktywnego jest to praktycznie jedyny mechanizm działania. Może dlatego w wielu krajach stosowany jest częściej jako preparat do leczenia zatruć różnymi substancjami chemicznymi?

Smecta wykazuje dodatkowe, korzystne działania w leczeniu biegunki. Dzięki dużej lepkości powleka od wewnątrz ścianę przewodu pokarmowego, wzmacniając ją i chroniąc przed działaniem wirusów, bakterii i wytwarzanych przez nie toksyn. Zmienia także przepływ płynów i elektrolitów przez ścianę jelit na korzyść wchłaniania i dodatkowo wykazuje działanie przeciwzapalne. Skuteczność Smecty w leczeniu biegunki została potwierdzona w wielu badaniach klinicznych, czego efektem jest jej obecność w zaleceniach specjalistów w leczeniu biegunki.

W przypadku węgla aktywnego brak jest solidnych badań klinicznych potwierdzających jego skuteczność w leczeniu biegunki. Z tego powodu w różnych wytycznych można przeczytać krótką informację dotyczącą stosowania węgla aktywnego w terapii biegunki: „NIE JEST REKOMENDOWANY”.

Opinia pacjentów

Opinia pacjentów jest także podzielona – na forach często można przeczytać bardzo przeciwstawne komentarze – od dużej skuteczności do braku działania. Może wynika to ze stosowanej dawki tego leku? Zgodnie z ulotką, zalecanym dawkowaniem węgla aktywnego w leczeniu biegunki jest podanie go w jednorazowej dawce około 4,0 g – zależnie od producenta zalecane 10 do 13 tabletek lub 15 do 30 kapsułek. Najlepiej w postaci przygotowanej wodnej papki lub zawiesiny. W razie potrzeby dawkę można powtarzać co kilka godzin.

Węgiel aktywny nie jest pozbawiony działań niepożądanych. Oprócz ciemnego zabarwienia stolca, zaparć oraz wymiotów (zwłaszcza u dzieci), opisywane były także poważniejsze skutki uboczne jak: niedrożność jelit, odwodnienie i zaburzenia elektrolitowe, a także zarostowe zapalenie oskrzeli rozwijające się w efekcie zachłyśnięcia treścią pokarmową w trakcie wymiotów po podaniu węgla aktywnego.

W przypadku Smecty jedynym wymienionym w ulotce działaniem niepożądanym jest zaparcie, przy czym leczenie można kontynuować po zmniejszeniu dawki leku.

Mając do wyboru te dwa leki przeciwbiegunkowe o działaniu adsorpcyjnym fakty przemawiają stanowczo za zastosowaniem Smecty, oczywiście zawsze jako uzupełnienie terapii preparatami nawadniającymi.

---

Paweł Krawcewicz
Lekarz medycyny

(Art. Publikowany na stronie Medycyny Praktycznej: Artykuł sponsorowany na zlecenie Ipsen Poland Sp. z o.o., Al. Jana Pawła II 29, 00-867 Warszawa, tel. +48 22 653 68 00, fax +48 22 653 68 22)

Więcej informacji na www.smecta.pl